Βιοτεχνικό κτήριο στη Νέα Φιλοθέη

Το μεσαίο επίμηκες οικόπεδο και η δυνατότητα μελλοντικής μετατροπής του κτηρίου από βιοτεχνικό σε κτήριο κατοικιών επέβαλαν τη γραμμική διάταξη στο χώρο μέσα σε μία επιφάνεια 8,00×25,00m, ελεύθερη από δοκούς και υποστυλώματα.

Ο ελεύθερος ισόγειος χώρος (pilotis) δίνει ύψος στο κτήριο για καλύτερο ηλιασμό και αερισμό των ορόφων, ενοποιεί τους χώρους πρασίνου, εξασφαλίζει άνετη διακίνιση προσωπικού, πελατών και προϊόντων και, τέλος, λειτουργεί σαν διαχωριστική ζώνη ανάμεσα στο υπόγειο, όπου βρίσκεται η παραγωγή (κοπή και ραφή ενδυμάτων) και τους ορόφους.

Το υπόγειο φωτίζεται και αερίζεται από το δάπεδο της pilotis με μεγάλους πλευρικούς φεγγίτες που έχουν κλίση προς τις πρασιές.

Ο πρώτος όροφος χρησιμοποιείται σαν έκθεση και χώρος λιανικής πώλησης.

Ο δεύτερος περιλαμβάνει τα γραφεία διοίκησης, το λογιστήριο και τα σχεδιαστήρια.

Τέλος, στον τρίτο όροφο, που επικοινωνει εσωτερικά με τον τέταρτο, βρίσκεται το διαμέρισμα του ιδιοκτήτη-επιχειρηματία.

Εξωτερικά, ο σκελετός του κτηρίου, το μεγαλύτερο μέρος των στοιχείων πλήρωσης, καθώς και τα στηθαία, οι ζαρντινιέρες και τα κατακόρυφα πετάσματα, είναι από εμφανές σκυρόδεμα, ενώ ορισμένες επιφάνειες, έχουν αδρό, χτενιστό σοβά σε λευκό χρώμα. Τα κουφώματα είναι από αλουμίνιο με καφέ ανοδίωση.

Το δώμα, η πέμπτη όψη του κτηρίου, που είναι ορατή από τα γύρω ψηλότερα κτήρια, είναι εξοπλισμένη με πέργκολες, τέντες και ζαρντινιέρες και προσφέρει κατά τους καλοκαιρινούς μήνες τη δυνατότητα για κοινωνικές και επαγγελματικές εκδηλώσεις, μεταξύ άλλων για επιδείξεις μόδας.
Ένα πλέγμα από σωλήνες, λάμες, μπετόβεργες, συρματόσχοινα, εντατήρες και καραβόπανο δημιουργούν ένα ανάλαφρο κέλυφος που περιβάλλει τον όγκο του κτηρίου, διασπά τη μονολιθικότητά του και λειτουργεί σαν φίλτρο.
Σε συνδυασμό με τις βαθιές, αμφίπλευρες ζαρντινιέρες δημιουργεί ένα μικροκλίμα ανύπαρκτο σχεδόν στη σημερινή πραγματικότητα της Αθήνας.

Το έργο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Θέματα Χώρου + Τεχνών (τεύχος 14, 1983), στον ιστότοπο Popaganda.gr (Νοέμβριος 2020), ενώ αναφορά σε αυτό γίνεται στο βιβλίο Αναγνώσεις της Ελληνικής Μεταπολεμικής Αρχιτεκτονικής του Πάνου Τσακόπουλου (δημοσιευμένο το 2014).